10. Το Καλοκαίρι μέσα μου

Μια δράση αυτο-υποστήριξης και έκφρασης

10. "Ρότα όστρια"

- ποίημα -

Δημιουργός: Αιγαία

Πέτρα κι αλάτι.

Βουτώ στη θάλασσα και βγαίνω καθαρμένη.

Στάζω αρμύρα και στεγνώνω ευθύς σε μια του Πουνέντε ανασαιμιά.

Περπατώ στα βράχια και κουβεντιάζω με τον ανηλεή Ηλιάτορα βασιλιά.

Σε κάθε βήμα που αλλάζω,
η φτέρνα μου γυμνή, σκιάζει τις πέτρες τις ξερές,

τόσο όσο να πεταρίσει ο τζίτζικας απ'την ελιά τη μοναχή.

Ο τόπος μοιάζει με θάλασσα αδειανή,
με φίδι που 'φυγε κι άφησε το δέρμα του να το μαυλίσει ο ήλιος.

Περπατώ δίχως σκιά για σύντροφο,
παρά μονάχα τούτον τον βασιλέα τον ανίκητο,

που στέλνει τα σημάδια του παντού σ' αυτόν τον τόπο,

που βλέπω τους ανθρώπους του να πεθυμούν το νερό πιότερο απ' το λάδι.

Και περίσσειο να μην ξέρουν τι θα πει.

Μόνο γνωρίζουν εκείνο το λίγο που βγάζει η γη τους

κι εκείνο που βγάζει η θάλασσά τους.

Κι ίσως γνωρίζουν πιότερο να πολεμούν, παρά να φιλιώνουν.

Μα ζουν δίχως να σκιάζονται, αιώνες τώρα.

Αυτάρκεις.

Κοντά στη φύση τους.

Πέτρινη και άλια.

Απόγονοί της είναι.

Εκείνη τους δίδαξε,

τους έμαθε να πολεμούν για το ελάχιστο.

Κι έχοντας λίγα,

να τα 'χουν όλα!!!